Bugün varız yarın yokuz.

Şöyle geriye, yıllar öncesine baktığımızda yüzlerce insanın kaybolduğunu görürüz. Kaybolduğu derken fanilikten söz ediyoruz.

Kimler gitmedi ki bu dünyadan.

Sadece garibanlar, fakir fukara mı? Zenginler, mafya babaları, kokonalar,başkanlar, başbakanlar, cumhurbaşanları velhasıl devletin tepesindeki ekabirler.

Ünlü ünsüz ne varsa hepsi de toprağın altındalar.

Dünya kime kalmış ki? Kalsa kalsa Sultan Süleyman’a kalırdı.

Hiçbir şey baki, kalıcı değil. Sadece iyi ve kötü insanların yaptıkları kalır. Vakti gelince bir kısmının artık esamisi de okunmaz. İyi insanlar; şanla, şerefle güzel imajlarıyla anılırlar.

Hani bir söz vardır; “insanı yaşat ki devlet yaşasın” diye. Evet, her şey insanla değerini bulur, anılır. Ya yaşar ya da ölür, yiter, gider.

İslam şairi, yazdıkları ve yaşadıklarıyla ölümsüzleşen Mehmet Akif ne demiş:

Ne irfandır veren ahlâka yükseklik, ne vicdandır,

Fazîlet hissi insanlarda Allah korkusundandır.

İnsanda Allah korkusu olacak. Yaşadıkları da bir anlam taşıyacak. Bugün varsın yarın yok!

Öyle insanlar var ki cesedi kayboluyor, mezarı talan ediliyor. Arkasından türlü sözler söyleniyor.

İnsan, insan olduğunun fevkinde olmalıdır. Fevkinde olan fevkadeli de olur.

Adaletsiz, vicdansız kişiler bu topluma acılardan başka hiçbir şey veremezler. Gül yüzlü insanlar ise sade bir yüreklerini vermeleri dünyaya değer. Sevgi de mutluluk da güzellik de işte bu insanlardadır.

Kalbi kararan kimselerden bir şeyler beklemeyin. Ancak gücünüz yettiğinde o kalpleri aydınlatmaya çalışın.

Dünya hayatı gelip geçicidir. Bir yansımadan; yanılsamadan ibarettir. Bu saikle iyi olun. İyi olmaya çalışın. Sözün özü; adam gibi adam olun ki fani olduğunuzda da baki kalasınız. Bu kubbede hoş bir seda bırakasınız.